Oneerlijkheid
Daar waar er conflicten zijn, zijn er altijd meerdere schuldig. Tijdens een conflict probeer ik dan ook stil te staan bij mijn aandeel en rol in de situatie. Maar ik kan me er enorm aan ergeren als de andere partij daar totaal geen omkijk naar heeft. Het is niet eerlijk dat ik zoveel reflecteer en mijn excuses voortdurend aanbied terwijl dat niet wederzijds is!
Het is niet eerlijk dat mijn plichtsbesef zo'n dominante rol heeft ingenomen in mijn karakter. Terwijl een ander kan doen en laten wat hij of zij wil! Ik zou ook een keer na een ruzie het reflectieproces aan de kant willen zetten en mezelf niet confronteren met mijn fouten. Maar ik kan niet, zonder te piekeren, lekker gaan slapen als ik iemand gekwetst heb.
En de situaties waarin duidelijk naar voren komt dat mijn denkvermogen en karakter sterk afwijkt van die van anderen maken me ook erg droevig. Begrijp me niet verkeerd ik weet dat ik van geluk mag spreken met mijn intelligentie en karakter, maar die momenten waarop men mij aankijkt alsof ik van een andere planeet kom voelen als steken in mijn maag!
Mijn wens om 'normaal' te zijn is uiteindelijk niet reëel en dat besef ik me heel goed. Ik zou er namelijk niet gelukkig van worden als ik me anders voor zou doen dan dat ik in werkelijkheid ben. Kortom ik schommel wat dit betreft tussen twee uitersten; buiten de boot vallen als alien zijnde of erbij horen als ongelukkige en aangepaste Megan.
Uiteraard weet ik dat deze gehele tekst niet zo zeer terugslaat op mijn directe omgeving maar eerder op mezelf. Niemand minder dan ikzelf creëer die 'oneerlijkheid' waar ik het steeds over heb door zo streng voor mezelf te zijn! Ik ben degene die mijn plichtsbesef en reflectievermogen zo heeft laten groeien de afgelopen jaren..