Mama op vakantie
Volgende week is het mijn eerste echte vrije week van school, stage en werk dit jaar! Dus dan gaan Kimberly, papa en ik met zijn drieën gezellige dingen doen. Misschien wel naar een pretpark of gewoonweg een nieuwe stad bezoeken! En ja dat gaan we met zijn drieën doen, want mama is namelijk afgelopen donderdag vertrokken naar Argentinië voor drie weken! Haar moeder wordt 70 jaar oud en ze wilt daar graag bij zijn om het met haar te kunnen vieren. Dus haar zien we 14 februari weer terug. Ik schrijf het tot nu toe allemaal zó vlot op waardoor je bijna zou denken dat het de normaalste zaak van de wereld is hé? Dat ik het vanzelfsprekend vind dat mama elke twee jaar minimaal één keer alleen op vakantie gaat..
Donderdagochtend nam mijn moeder afscheid van ons en vooral mijn zusje had het daar zichtbaar moeilijk mee. Ze moest huilen toen ze mijn moeder een knuffel gaf en had het er behoorlijk zwaar mee dat ze hier 'alleen' achtergelaten werd. Ook mijn vader moest op zijn tanden bijten toen het tot hem doordrong, dat zijn vrouw zich over een paar uren aan de andere kant van de wereld bevindt. Het is toch de vrouw waar hij zielsveel van houdt en al 20 jaar mee samenleeft.
Ik daarentegen gaf mijn moeder een vrij neutrale knuffel omdat ik mijn emoties niet wilde tonen. Ik mocht het beslist niet moeilijker voor haar maken dan het al was. Immers verdient een ouder toch de ontspanning waar die om vraagt? Ouderschap is namelijk niet altijd even gemakkelijk. Denk aan het opvoeden, balans bieden, leiden en begeleiden, beschermen, huwelijk bewaken, financiën beheren, fulltime werken etc.
En tussen haakjes ik sta er niet op deze manier in omdat het nu over mijn moeder gaat. Want als mijn vader er een paar weken tussenuit zou willen gaan zou ik er precies hetzelfde over denken. Sterker nog hij verdient het als geen ander om ontspanning op te zoeken. Hij krijgt helaas het meeste te verduren binnen dit gezin. Nu ik het toch daarover heb, dit is misschien wel goed voor de vader-dochter banden binnen onze muren. En het zal een uitdaging voor mij worden om de moederrol die nu mist niet over te gaan nemen!
Zoals ik al zei zou je bijna denken dat ik, vooral na de bovengenoemde argumenten op te hebben geschreven, het vanzelfsprekend vind dat mama nu in het buitenland zit. Nou nee! Het is niet leuk om te weten dat je moeder oceanen ver van je verwijderd is, dat je haar geen knuffel kan geven voordat je s'avonds in slaap valt. En vooral dat je de typische moederwarmte dagenlang moet missen.
En natuurlijk snap ik haar vergissing dat doordien mijn week bestaat uit 12 uur school + 15 uur werken + 24 uren stage lopen, waardoor ik weinig tijd thuis doormaak, ze denkt dat ik haar niet zal missen. "Lieverd, je bent bijna niet thuis..", is dan ook een opmerking die ze vaak maakt. Maar ik mis haar wel degelijk, juist die enkele uren dat ik thuis ben en kan genieten van mijn warme gezin zijn mijn oplaadmomenten. Die maken dat ik er weer tegenaan kan!
Het frustreerd me soms dat er vergeten wordt dat ik ook nog maar een kind ben. Maar daar maak ik het zelf naar, dus ik neem het niemand kwalijk, neem als voorbeeld deze tekst.. Pas na 5 alinea's komen mijn eigen gevoelens aan bod, en het is dat ik net de tijd nam om de bovenste tekst even door te lezen, anders was het me niet eens opgevallen. En dat zegt al genoeg over het automatisme dat ik mezelf heb aangeleerd.